Kαλησπέρα σας
Οι
πιο πολλες σήμερα, είμαι σίγουρη ότι ακούσατε την φράση ΄΄ Χρόνια
Πολλά αγάπη μου».
,
Οι
πιο πολλες σήμερα, είμαι σίγουρη ότι ακούσατε την φράση ΄΄ Χρόνια
Πολλά αγάπη μου».
Μια Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας, ή αλλιώς η Διεθνής Ημέρα των
Δικαιωμάτων των Γυναικών, αρχικά μια ημέρα
αφιερωμένη στους αγώνες για την ισότητα, κατέληξε σταδιακά όπως και οι περισσότερες Παγκόσμιες
Ημέρες, να εκφυλιστεί και να αφορά απλά
τον εορτασμό του «όμορφου φύλου».
Και εμείς με χαμόγελο να δεχόμαστε ευχές όπως
αυτήν που προανέφερα, λουλούδια και δώρα.
Τα
τελευταία χρόνια όμως ευτυχώς φαίνεται πως τα αιτήματα περί ισότητας των φύλων
και της ενίσχυσης των γυναικών στην κοινωνία αρχίζουν να επαναδιατυπώνονται.
Πρόσφατα σε μια συζήτηση για την ισότητα σε
κάποιο τραπέζι, όλοι κάτι είχαμε να πούμε και σίγουρα το θεωρούσαμε πιο
σημαντικό από αυτό που έλεγε ο απέναντί μας, μέχρι που κάποια στιγμή
κουραστήκαμε να φωνάζουμε ο ένας πάνω από τον άλλον.
Με λίγη προσπάθεια η ατμόσφαιρα ελάφρυνε, οι
πιατέλες άδειασαν και με αργές κινήσεις σηκωθήκαμε.
Σχεδόν μηχανικά οι γυναίκες ξεκίνησαν να
συμμαζεύουν και να πηγαίνουν τα πιάτα στην κουζίνα, ενώ οι άντρες έμειναν στις
θέσεις τους.
Στάθηκα για λίγο μετέωρη και σκέφτηκα….
«Είναι στη φύση της γυναίκας να…»
[Να, τι;
Να είναι νοικοκυρά;
Να είναι γλυκιά;
Να ισορροπεί στους πολλαπλούς της ρόλους;
Α, ναι, να «φροντίζει».]
Οι κοινωνικοί ρόλοι των φύλων μας είναι τόσο
γερά εδραιωμένοι που δεν τους εξετάζουμε καν.
Τους
έχουμε αποδεχτεί ως κάτι το φυσιολογικό, ως μέρος της πραγματικότητας που δεν
χρειάζεται να αναλυθεί.
Έτσι είναι, τελεία.
Το
γυναικείο πρότυπο κάνει τσεκ στο κουτάκι της νοικοκυροσύνης, της προσεγμένης
εμφάνισης, της μητρότητας. Η επαγγελματική καριέρα; Καλό είναι να υπάρχει,
φυσικά, η πραγματική όμως (βλ. θηλυκή) της αξία μετριέται σε μουσακάδες, στο
πόσο καθαρό έχει το σπίτι της, πόσο περιποιημένη την εμφάνισή της και πόσο
ικανοποιημένο τον άντρα της. Μπορεί να μην το λέμε ολογράφως, γιατί μας θυμίζει
τη γιαγιά μας την Κούλα, εξακολουθούμε όμως να το αναπαράγουμε ηθελημένα και
άθελά μας.
Είναι εξάλλου δύσκολο να αντισταθείς σε αυτό το
πακετάκι που έχει κληροδοτηθεί με προκατάληψη, στοργή και δύναμη αδιάλυτης
χλωρίνης, από γενιά σε γενιά, σαν την προίκα με τα σεμέν.
Παράλληλα, θεωρούμε ακόμα ως μοντέρνα την εκδοχή
όπου ο άντρας βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού, υπό προϋποθέσεις.
Είναι
σέξι όταν ψήνει μπριζόλες, αλλά δεν θέλουμε να πλένει τα πιάτα, τουλάχιστον όχι
σε καθημερινή βάση.
Αντίστοιχα, είναι σέξι (και μάλλον εκτός
πραγματικότητας) η εικόνα της
γυναίκας που με το νεγκλιζέ βγάζει το ταψί από τον φούρνο.
Δεν ξέρω πόσοι ακόμα αιώνες θα περάσουν για να
εκλογικεύσουμε τη λειτουργικότητα των σχέσεων και πότε θα σταματήσουμε να
ταυτίζουμε την αγορασμένη μπριζόλα του χασάπη με το κυνήγι, το ρόπαλο, τη
σπηλιά και την τεστοστερόνη.
Η κοπέλα που θέλει να τον “απομακρύνει από τους
φίλους του”, η τριαντάρα που θέλει απεγνωσμένα να παντρευτεί, η μητέρα που
μισεί τη νύφη της.
Σε όλα
αυτά τα κλισέ ο άντρας θεωρείται το τρόπαιο.
Φυσικά και τα δύο φύλα συμμετέχουν εξίσου σε
αυτόν τον παραλογισμό.
Για μία
μεγάλη μερίδα των γυναικών ο ρόλος τους ως Μητέρα ή ως Σύζυγος έχει βαρύνουσα
αξία.
Ταυτόχρονα θεωρούν πως έχοντας την πλήρη
αρσενική αποδοχή υπερτερούν από γυναίκες όπως πχ η Εύκολη, που όπως πρόσφατα
διάβασα (γυναίκα υπέγραφε το άρθρο) «την καταλαβαίνεις από μακριά».
Εδώ κρύβεται μία μεγάλη παγίδα.
Στην
επίσημη, ατομική και συλλογική, γραμμή της κοινωνίας μας μιλάμε ανοιχτά για τα
“σοβαρά θέματα”.
Είναι εξαιρετικά εύκολο να καταδικάσουμε τη βία
εναντίον των γυναικών, τους βιασμούς, τις κλειτοριδοκτομές, το sex trafficking
και σε καλές περιπτώσεις το slut shaming.
Όταν όμως θίγουμε τα ανάλαφρα, τα χιουμοριστικά,
τα σχεσοθέματα η επίσημη γραμμή πάει περίπατο.
«Έλα μωρέ, για πλάκα τα λέμε, πώς κάνεις έτσι, φεμινίστρια είσαι;»
Όλες εμείς οι γυναίκες
δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας έχει ένα ουσιαστικό
πολιτικό και κοινωνικό υπόβαθρο και συμβολίζει τον αγώνα του γυναικείου
κινήματος για διεκδίκηση πολιτικοκοινωνικών δικαιωμάτων, είτε απέναντι στην
κυρίαρχη τάξη είτε απέναντι στην πατριαρχία είτε απέναντι στη μεταμοντέρνα
σύγχρονη κοινωνία, που απαιτεί να έχουμε πολλαπλούς και συχνά
αλληλοαντικρουόμενους ρόλους. Σύντροφος, σύζυγος, μητέρα, εργαζόμενη,
νοικοκυρά, φίλη, σεξουαλικό αντικείμενο, κόρη, αδελφή, βοηθός, τροφός, δασκάλα,
η γυναίκα σήμερα καλείται να βρει ισορροπία μέσα σε μια ανισόρροπη κοινωνική
και πολιτική πραγματικότητα. Είναι τουλάχιστον υποτιμητικό η ημέρα που μας έχει δοθεί να γιορτάζεται
απλά και μόνο ως μια έκφραση συμπάθειας του “ισχυρού” προς το “ασθενές” φύλο,
με προσφορά λουλουδιών, καρτών και δώρων, “γυναικείες εξόδους” και
ομιλίες-εκδηλώσεις περί παντός τύπου γυναικείων δικαιωμάτων.
Ας προσπαθήσουμε με
όλες μας τις δυνάμεις να γιορτάζουμε κάθε μέρα, διεκδικώντας μια καλύτερη
ποιότητα σε όλους τους τομείς της ζωής μας!
Έχουμε, δυστυχώς,
πολύ δρόμο να διανύσουμε ακόμα…
,
